<<ԵՍ ԿԱ՛Մ>>
ԵՍ ԿԱ՛Մ ներսերում քո գիշերների,ուր ամեն գիշեր թաքուն
աշխարհից երկինքն իր
գիրկն է առնում աստղերին և կարոտ լալիս։
ԵՍ ԿԱ՛Մ պատերում քո որբ տանիքի,որտեղ օդը դեռ բուրում
է կաթով և լռության մեջ այդ մեռելային՝անունդ տալիս և կանչում քեզ՝մա՜մ։
ԵՍ ԿԱ՛Մ մայթերում քո հին քաղաքի,որտեղ թաց հողի վրա
դեռ երևում են քերծված ծնկներս և դեռ սպասում է ափս քո ափին,իսկ բաց վերքերս տա՜ք համբույրներիդ,
—Փչի՜ր վերքերիս,որ է՜լ չցավեն,որ է՜լ չցավեն վերքերս՝մա՜մ։
ԵՍ ԿԱ՛Մ աչքերում այն անծանոթի՝ով հաց է մուրում,
Ում ամեն անգամ գումար ես տալիս և ուզում գրկել,
Եվ ամեն անգամ նորեն զարմանում,թե սիրտդ ինչու՞ է ներսից
քեզ սեղմում։
ԵՍ ԿԱ՛Մ մա՜մ,
ԵՍ ԿԱ՛Մ,ես ապրում եմ դեռ,
Ես ապրում եմ դեռ քո երազներում,որտեղ երկինքդ անաստված
չէ և չի կորցրել իր վերջին խիղճը՝դեռ չի մահացել,
Որտեղ առավոտներդ արևոտ են դեռ ՝սևաչյա ծովում դեռ չեն
խորտակվել և չեն մոռացել ինչպես են ծնվում։
ԵՍ ԿԱՄ…
Անի Հերունի Սաջյան