18 декабря, 2017 в 19:12,
Нет комментариев
<<Ծերությու՜ն>>
Եվ անցնում են գարուննե՜րը կյանքիդ,
Վարսերդ ճերմակով ծածկվում,
Փաթիլներն իջնում են,փարվում հոգնա՜ծ կոպերիդ,
Եվ կնճիռներ երեսիդ նկարում…
****
Եվ ճոճվում են ճյուղերդ ծառի,
Բայց ամու՛ր է արմատը նրա,
Եվ թո՛ղ կորչի,այդ անիծված քամին,
Ծերությունդ մի քիչ էլ ուշանա…
****
Եվ որքա՜ն էլ քամին այդ սուլի,
–Ծերությու՜ն,–ականջիդ շշնջա,
Պա՜պ,այդ հիմա՛ր քամին,չգիտի,
Նրա երգերին դու մի՛ հավատա…
****
Այդ քամին չգիտի,դեռ որքա՜ն,
Դեռ որքա՜ն ամառներ կգան,
Թեկուզ և գարուններդ անցնեն,
Ամառներդ հավերժ կմնան:
****
Կարևեն դաշտերդ նորից,
Ծառերդ պտուղներ կտան,
Հոգիդ կերգի պա՜պ,սիրուց,
Թեկուզ վարսերդ ձյունոտ մնան…
Անի Հերունի Սաջյան